DE ZIEL KENT GEEN LEEFTIJD is een inspirerend boek van Thomas Moore. Het gaat over de kracht van het ouder worden. Door het loslaten kunnen ontvangen. De donkerte en de lichtheid van de melancholie leren kennen. Alsmede de ware betekenis van nostalgie: ongedeerd terugkeren van je odyssee, je reis door het leven.

Het afgelopen half jaar heb ik een metamorfose ondergaan: zoals de bomen hun bladeren lieten vallen zo verloor ik m’n woeste wenkbrauwen en lange krullenbos. Het voelt als een tevoorschijn komen, zo zie ik in het oudere gezicht meer en meer ook het gelaat van de kleine jongen oplichten.
En weet ik mij bovenal vervuld met scheppingskracht en levenskunst.

Mijn odyssee is nog volop gaande en ik zie er naar uit om weer nieuwe ‘reizigers’ te ontmoeten. Onder andere in het klooster van Huissen tijdens de herstelweken met ‘Jouw verhaal doet er toe’ en ook tijdens de komende colleges ‘Beeldend Vertellen’ op Hogeschool Windesheim in Zwolle. Er komt een nieuwe voorstelling met de muziekgroep ITHAKA, ook blijf ik hier en daar m’n verhalen vertellen en met stemexpressie in de weer. Zie er naar uit veel te lezen, onder andere van en over Carl Jung en mij verder te verdiepen in filosofie en theologie ( o.a. Ouaknin); daarnaast meditatie, de wonderlijke wereld van familie(opstellingen) en de duiding van dromen. En ga ik weer naar m’n Griekse schooltje in Amsterdam. Genoeg te doen….

Tot mei verblijf ik in Nederland. Daarna vaar ik naar mijn geliefde eiland Marathi (mijn Ithaka). Ik houd jullie op de hoogte. Mocht je iets willen schrijven, vragen, delen weet je dan van harte welkom. Ik lees iedere dag m’n mail, verder houd ik het met een grote glimlach bij mijn 15 jaar jonge Nokia.