Ψιθύροι – fluisteringen

Vijfentwintig jaar geleden zette ik mijn eerste voetstappen op het kleine magische eiland Marathi met zijn huidige drie bewoners: twee broers, Michalis en Dimitris en hun zus Poppi. Op de heuvel, vlakbij de ekklesia ‘Agios Nikolaos’ zijn ze geboren, zo tussen de jaren 50 en 60. Er woonden toen zo’n veertig mensen in eenvoudige huisjes van veelal op elkaar gestapelde stenen. Het was een hard bestaan en de meesten hebben hun geluk elders moeten zoeken. Poppi en Dimitris bleven en na allerlei omzwervingen kwam ook Michalis terug. In de jaren 90 bouwden zij steen voor steen de taverna aan het strand.
Zomers kan het er druk zijn, dat wil zeggen, in de middag als de toeristenboten aanmeren vanuit Leros en Patmos. ’s Avonds zijn het vooral de zeezeilersdie zich laven aan spijs en drank. Ook is er een aantal kamers aan de rand van het zandstrand voor wie langer wil verblijven. Met name in de nacht en de ochtend is de stilte intens en wordt je gewekt door het getingel van de geitenbellen. Tot voor kort was er geen elektriciteit en water moet nog steeds worden aangevoerd met de waterboot uit Kalymnos.
Vele maanden heb ik er geleefd. Jaar na jaar schilderde ik romantische taferelen in Grieks blauw en verkocht ze aan de toeristen. Meestal kwam ik al in mei en hielp dan mee om het terras op te tuigen. Ook ging ik in alle vroegte met Dimitris mee en voeren we samen met zijn boot naar een naburig onbewoond eiland om wilde geiten te vangen.
M’n beloning was verse nog warme geitenmelk. Of later op de dag vers gebakken levertjes met ouzo.
De taverna draagt de naam van Michalis, dat wil zeggen ΟΠειρατίς–De Piraat. Zo stond hij wijd en zijd bekent, tot in Athene toe. Trots ben ik op een artikel dat rond 2001 in een magazine verscheen:
ΠράματακαιδάματαστοΜαράθι: ΟΜαύροςΠειρατήςκαιοΙπτάμενοςΟλλανδός. – Wonderlijke verhalen op Marathi: De Zwarte Piraat en de Vliegende Hollander.

Zaterdag 29 april 2023 kwam het bericht tot mij dat Michalis was overleden. Dit is wat ik schreef:
Jij, mijn lieve Michalis, piraat van het eiland Marathi met zijn drie bewoners, mijn Griekse thuis, jij met je dromen, jij die samen met je zus en je broer de taverna opbouwden waar mensen elkaar waarachtig konden ontmoeten, waar vreugde én verdriet gevierd kon worden, jij die Lida in je armen sloot en met Estheraki gitaar speelde tot de zon weer opkwam, jij die mij op de plank zag zitten en zag hoe liefde tot bloei kan komen, jij die mij voorhield hoe hard het leven óók kon zijn, jij met je eeuwige sigaret en whiskey, jij met je stille staren, je passie, je humor, je levenswijsheid, troostrijke hand door m’n haren. Dankjewel wat je mij en heel veel anderen gegeven hebt. Je grote reis is begonnen. Er zal vrede zijn lieve vriend en rust. Weet dat ik met al mijn liefde bij Poppi en Dimitris zal zijn. Voor nu nog een keer zoals we dit samen deden: άάάάάάάάάάάάάάάάμε!!!!!

Bij zijn foto brandt een lichtje. En draai ik de cd van Xaris Alexiou, ‘Ψιθύροι – fluisteringen’, zoals we zo vaak deden wanneer de nacht haar intrede deed en we samen met een glas ouzo in stilte over de zee staarden. ΚαλόταξίδιΜηχάλιμου, γιαπάνταστηνκαρδιάμου – Goede reis mijn Michali, voor altijd in mijn hart.

Herstelverhalen ‘Jouw verhaal doet er toe

Als ‘een reis van mens worden’, schreef een van de acht vrouwen die deelnamen aan de 5-daagse herstelverhalen van 17 t/m 21 april 2023 in het klooster van Huissen. Opnieuw werden wij als medereizigers diep geraakt door de moed, kwetsbaarheid én kracht van deze mensen die ongewild in de GGZ zijn beland. Gelijkwaardig elkaar zien, zonder oordeel, zonder moeten. Met alles wat mee mag en kan doen, hoe klein en simpel ook: muziek, beweging, spelen met beelden, tekst, stem, schilderen. Met tussendoor de deelkring.
In dit alles ook een feestelijk tintje. Want precies 10 jaar geleden, april 2013, begonnen Margreet Roos en ik met de voor Nederland unieke opzet van de midweek herstelverhalen. Nu, ruim 30 midweken verder, beseffen wij des te meer hoe wezenlijk het is dat er tijd en ruimte wordt vrijgemaakt om verhalen te kunnen delen. In het bijzonder als het gaat om trauma, psychische stoornissen, verslaving, oud zeer. En hoe daarbij in een vertrouwde bedding de deelnemers/sters elkaar op een gelijkwaardige manier kunnen ondersteunen om kwetsbare stukjes van hun verhaal te laten zien. Juist de rust en ruimte maken het mogelijk om voor een ieder kleine stappen te zetten. We zijn hierbij de mensen van het klooster zeer dankbaar voor hun steun en gastvrijheid!

Graag delen we, met toestemming, een paar reflecties:

Reisgenoten

Een reis van vijf dagen
waar woorden en beelden
gesproken en gemaakt worden
waar de ruimte is voor
jouw verhaal een innerlijke
pelgrimage. Waar iedereen
mee doet maar waar niks moet.
Moedige mensen met een eigen verhaal
samen onderweg. Met vakkundige
begeleiding. Die in verbinding zijn met
zichzelf en met ons. Maar voor al doen
we dit samen. Deze reis van mens worden

Tekst en tekening ‘de kaarsenmaker’, Rebekka

Het is een emotionele, zware, vermoeiende én helende en enerverende week. Nieuwe inzichten, kwartjes die al jaren dwarrelen, vallen eindelijk op hun plek. Je bent vrij te doen en te laten wat je wel en niet wilt laten zien. Je mag je heeeeeeerlijk op je zelf richten, lekker alleen bezig met jezelf, je eigen proces en spontaan en bewust raak je toch wat met elkaar in verbinding, En ik ben zelfs verbonden geraakt met mijzelf!. Ik ben door de anderen gezien en gehoord. En sterker nog: ik heb mezelf gezien en gehoord en ook nog lief geweest voor mezelf. Mijzelf liefde, warmte en aandacht gegeven.
Grote dankbaarheid aan Pete en Margreet voor het mogelijk maken van deze week. De rust, de veiligheid en de vertraging.
Grote dank & warm hart
Elle

Vooraankondiging Symposium 7 maart 2024

Werktitel: ZIE MIJ IN DE ONTMOETING
Ondertitel: Ruim 10 jaar herstelverhalen in het klooster van Huissen
Datum: 7 maart 2024

In 2013 starten Margreet Roos (Geestelijk verzorger GGZ Antes) en Pete Pronk (verhalenverteller) de 5-daagse herstelverhalen in het klooster van Huissen. Een opzet die nog steeds uniek is in Nederland.
Vanuit de praktijk ontdekten beiden hoe wezenlijk het is dat er tijd en ruimte wordt vrijgemaakt om verhalen te kunnen delen. In het bijzonder als het gaat om trauma, psychische stoornissen, verslaving, oud zeer. En hoe daarbij in een vertrouwde bedding de deelnemers/sters elkaar op een gelijkwaardige manier kunnen ondersteunen om kwetsbare stukjes van hun verhaal te laten zien.
Juist de rust en ruimte maken het mogelijk om voor een ieder kleine stappen te zetten. Er is geen moeten, eerder ont-moeten in het elkaar en zo jezelf waarachtig te kunnen zien. Met alles wat en kan meedoen, hoe klein en simpel ook: muziek, beweging, spelen met beelden, tekst, stem, schilderen. Met soms tussendoor het lied van adem.

Beide begeleiders ervaren het als een voorrecht om vanaf 2013 met zoveel mensen te hebben mogen meereizen. De moed, kwetsbaarheid en kracht van al de mensen die hebben meegedaan heeft hen diep geraakt. Dat ze als medereizigers nabij konden zijn, ontdekkende en lerende dat we elkaar zoveel aan kunnen reiken. En het allereerst om de werkelijke ontmoeting gaat.
Dit inzicht en deze ervaringen willen ze 10 jaar na hun 1e symposium nu in maart 2024 opnieuw naar buiten brengen. Met in de ochtend twee bevlogen gasten die de herstelverhalen een warm hart toedragen en een inspirerend verhaal kunnen vertellen. Met daarnaast een muzikant/zanger(es).
’s Middags tal van workshops, o.a. lichaam en stem, spelen met beelden, ervaringsdeskundigheid, …
Nadere informatie volgt.

“In de blik van de ander en de ontmoeting met de ander zit de essentie van het bestaan.”
Vertroostingen. Dirk de Wachter.

Vele mooie en heilzame ontmoetingen gewenst!

Pete Pronk, Diemen, 7 mei 2023