



















Elkaar zien – maart 2021
Iedere week spelen we de stilte open. Pippa en ik.
Deze maand wordt ze twintig! Tijd voor een verhaal.
Want Pippa je raakt me, je raakt me van binnen.
Ik zoek naar wat woorden maar waar te beginnen.
Maar goed, ik probeer het.
Je raakt me. Soms streel je me. En verder ben je heel veel stil.
Vroeger niet. Toen zong, danste, speelde, zorgde, lachte je tot je niet meer kon.
Je deed je uiterste best. Tot het ophield. Je uiterste best doen (dat houdt ook geen mens vol).
Waarna de boel zeg maar langzaamaan instortte. En het donker werd en allesbehalve fijn. Dat zei je vroeger vaak: Fijn hè. Maar dat was weg. Net als de woorden. Je stopte met praten. Je viel stil. Maar niet van binnen. Daar zat van alles maar waar te beginnen.
Je raakt me, iedere keer weer als ik tegenover je zit. Ik raak ook iets in jou. En in dat geraakt zijn zitten we dan stil muziek te maken, meestal op twee trommeltjes met af en toe de ukelele erbij. Heel zacht, heel simpel, heel geconcentreerd. En verder ginnegappen we. Steeds vaker lach je en wieg je ondeugend met je heupen. Ja, er wordt meer en meer wakker in je. Zonder je best te doen. Laat staan je uiterste best.
Het gaat als het ware vanzelf weer open. Er smelt iets. Het stroomt weer. Gaandeweg komen er weer woorden tevoorschijn, zoals: Gekkie. En dan zeg ik Gekkie terug want het is waar, we zijn gek op elkaar.
Je raakt me, je raakt me als je naar me kijkt. En ik naar jou mag kijken. Het raakt me dat we elkaar zo vrij in de ogen kunnen zien. Elkaar zien zonder woorden. Voorbij de woorden. Ik heb er veel over gelezen: jezelf leren kennen in het gelaat van de ander. En ik weet dat het zo is. Want er zijn mensen die ik echt mag zien, die mij echt zien. Maar in jouw gezicht, in jouw ogen is de wereld anders. Jij bent anders mooi. Door jou word ik anders mooi.*
Je raakt me als je thuis aan tafel naast me zit. Na het muziek maken gaan we eten. Aandachtig help je dan met opscheppen. Wonderlijk, door jou maak ik plots deel uit van het gezin waarin jij de oudste dochter bent. Je zus Jo en je broer Magne vragen me tijdens de maaltijd het hemd van het lijf, glimlachend gadeslagen door je ouders. Zij zijn niet voor niets journalist en schrijver. En zo vliegen de woorden door de lucht. Maar soms zijn we (ik) iets te luidruchtig. Dat laat je dan ook merken. Komen er tranen. Even flink huilen lucht op. Stil ik eet dan weer verder. Tot ik plotseling iets voel. Een hand op m’n rug die me streelt. Ik kijk naar links, jij kijkt naar mij. Ik lach, net als jij. Dan leg je je hoofd tegen m’n schouder en streel ik jou. Zo zitten we dan en weten we allebei: ik hou van jou… en jij… jij houdt van mij.
Lang leve in de gloria en nog vele jaren lieve Pippa!
En voor jullie allemaal een mooie nieuwe maand gewenst waarin we elkaar in liefde mogen zien.
Ζήτω στη γκλόρια και για πολλά ακόμη χρόνια αγαπητή Pippa!
Και εύχομαι σε όλους έναν όμορφο νέο μήνα στον οποίο να μπορούμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον ερωτευμένο
* ‘Anders mooi. Leven met Pippa’. Geschreven door haar moeder Marlies Kieft. Nijgh & van Ditmar, 2018.



