Een ongewisse dans – april 2020

Terwijl de lijster het voorjaar tegemoet zong glipte er van alles uit m’n handen vandaan. Zo stopten de colleges ‘Beeldend vertellen’ op Hogeschool Windesheim abrupt zodra het coronavirus ook in Nederland de kop opstak.

Inmiddels kijken we naar een latere afronding en anders verzinnen we wel een list. Ook moesten we op zoek naar doorgang van de herstelverhalen aangezien alle activiteiten in het klooster gestopt zijn, nou ja, dat wil zeggen… de broeders blijven de getijden vieren.

De reis naar mijn Griekse eilandje Marathi is voorlopig geschrapt. Er wacht iets anders, maar wat dat weet ik nog niet. In ieder geval zijn er krachtige dromen met beelden die me stil doen zijn, ontvankelijk maken. Voorlopig is mijn reis vooral naar binnen gericht. Hier, thuis, alleen, zonder een fysieke naaste. Het is een vreemde gewaarwording om voor langere tijd de ander niet even aan te kunnen raken, niet aangeraakt te worden. Het werpt me terug op mijzelf.
Grote delen van de dag breng ik verstild door. Lees o.a. in Zielsverwanten van Thomas Moore: “Éen van de manieren waarop de ziel zich uit is bespiegeling. De ziel hoeft niet te weten wat er zich in het leven afspeelt. Ze heeft geen behoefte aan interpretaties, verklaringen en conclusies, maar verlangt een rustig peinzen, dagdromerij, consideratie, verwondering en verkenning.”

Het zo lezen en studeren, ‘lernen’, geeft voeding aan mijn alleen zijn…. en vandaaruit verbonden kunnen zijn met de ander. Uit ‘Intimiteit’ van Paul Verhaeghe: “De voorwaarde voor intimiteit is alleen kunnen zijn. Alleen, met de ander die ik zelf ben. Pas dan ben ik in staat samen te zijn met iemand anders.

Zo zwaai en mime ik met m’n oude buurvrouw voor het keukenraam, haal een harinkje voor haar en maak een praatje op anderhalve meter bij de visboer. En dagelijks maak ik met een winkelwagentje een ongewisse dans door de supermarkt met soms een milde glimlach tot gevolg. Steevast lees ik de papieren Trouw, volg het nieuws op de TV en schrijf en word geschreven. De verhalen van artsen en verpleegkundigen raken me, mede door de lange reis welke ik met Lida heb gemaakt zie ik concrete gezichten in de ziekenhuizen, weet ik van de IC en voel ik me verbonden met de mensen van de thuiszorg die hier jarenlang over de vloer kwamen.

Het ongewisse zal nog wel een tijd zo blijven, toch zullen er ook nieuwe stukken zichtbaar worden hoe we samen verder kunnen leven in de grote en de kleine wereld. Verhalen zijn daarbij onmisbaar. Vandaar dat ik een ieder toewens dagelijks stukjes van je verhaal te delen, aan jezelf ( bijvoorbeeld in een dagboek) en aan de ander om je heen (schrijven, ‘een stil vertellen’, is zo heilzaam).

Wat betreft nieuwe workshops van mij in het najaar en de winter kan ik nu nog niets zeggen. Wel is de verwachting dat de 5-daagse stemexpressie in augustus met Roy Hart teacher Ulrik Barfod in het klooster wel door kan gaan, evenals de door Margreet Roos en mij geplande midweken ‘Jouw verhaal doet er toe’ met herstelverhalen. Aanmelding kan via www.kloosterhuissen.nl.

Mocht je iets willen schrijven, vragen, delen weet je dan van harte welkom. Ik lees iedere dag m’n mail, verder houd ik het met een grote glimlach bij mijn 15 jaar jonge Nokia.
Zodra er meer nieuws is laat ik het weten.
Dat het je goed mag gaan is m’n diepe wens!