Verwonderen, voor mij is het de essentie. Hoe ouder ik word, hoe meer dit tevoorschijn komt. Begrijp mij goed, het is allerminst vanzelfsprekend. Het komt veelal door de donkerte heen. Is er mee verbonden. Zelfs rouw kan doen verwonderen, zo heb ik de afgelopen jaren geleerd. Het is een heen en weer gaan tussen donker en licht. En alles wat zich daar tussenin afspeelt. Dat leef ik. En gun ik ook jou. Te leven, helemaal. Vol verwondering.

In het kader van de verwondering een paar aankondigingen, afrondend met een verhaal van een bijzondere ontmoeting op Texel.

Zaterdag 9 oktober 2021 Volzin-lezing door Fokke Obbema met verhaal van Pete Pronk.
Fokke Obbema, journalist en auteur van de bestseller De zin van het leven, zal in de 12e Volzin-lezing ingaan op de functie en betekenis van het levensverhaal: een onderwerp dat ook terugkomt in zijn na de vakantie te verschijnen boek: Een zinvol leven – De mens en zijn verhaal.
Zie voor meer informatie: Livestream – 12e Volzin-lezing door Fokke Obbema over ‘De mens en zijn verhaal’ – Volzin.

Herstelverhalen, eind november 2021: ‘Jouw verhaal doet er toe’.
Zie voor meer informatie en data in 2022 Herstelverhalen | Pete Pronk

24 december 2021 Kerstnachtdienst, Pete Pronk als speelse voorganger in de Keizersgrachtkerk te Amsterdam.

Texel, De Cocksdorp,
een dag van zout en zilt en zon en zand en een prachtige ontmoeting in de Slufter.

Moe maar voldaan schenk ik mijzelf aan het einde van deze dag een Skuumkoppe in en begin met schrijven:

8 September 2021, al in de vroege ochtend is het duidelijk, het zal een zonovergoten dag worden met een en al glinsterend nazomerlicht.
Vanmorgen al vroeg opgestaan, in alle rust ontbeten en gemediteerd bij de kaars van Liefde.

Daarna wat kleine werkzaamheden verricht, met name voor de viering in de Keizersgrachtkerk op 19 september.
Vervolgens op de fiets gesprongen richting de Cocksdorp alwaar ik bij de Plus toch maar gelijk die grote ronde Durper Dikke koek in het karretje neervlij voor straks bij de Barend Boot koffie.

En gelijk allerlei voor het avondeten. Eenmaal terug nestel ik mij met een verse kop Sumatra en een groot stuk DD op het ruime gazon achter het duinhuis.
Tijdig realiseer ik mij dat het verstandig is mij goed in te smeren want de hemel is ongekend blauw en de zon verrassend krachtig.

Gezeten in m’n slip een tweetal kaarten geschreven, versierd met vogels en vissen.
Om mij heen is het een komen en gaan van de gevleugelde vriendjes, zij storen zich allerminst aan mij. Ook de fazanten zijn er bij en ja hoor, ook de familie bruine rat komt even kijken. Broer konijn houdt zich vandaag gedeisd.

Voor ik mij naar het strand begeef eerst een stevige lunch met vers desembrood en Texelse brandnetelkaas.
De waterfles gevuld, opschrijfpapier, balpen, camera, strandlaken en hupsakee op de stalen ros, m’n hoed stevig op woeste haardos.

Maar tsjonge, wat een drukte bij paal 28 en de strandafgang. Een walm van zonnebrand komt me tegemoet. Zigzaggend tussen de zonnebaders zwenk ik bij de kustlijn naar links, richting naaktstrand.
Allengs wordt het stiller. Her en der verspreid liggen mens en dier (veel honden) in alle rust te genieten van de natuur. Door de oostenwind is het strand breed en is het kwallenweer. Schitterende exemplaren, vind ze fascinerend en maak talloze foto’s.
Zodra ik bij het vrije strand arriveer gaan alle kleren in de linnen tas en met alleen m’n hoed op wandel ik richting de Slufter. Wat een schitterende tocht, af en toe even in zee, dan weer bij een schelp die opgeraapt wil worden of even in gesprek met wat meeuwen die overvliegen.

Het blijft ontzettend leuk om in je blootje geklede mensen tegen te komen die eveneens langs de vloedlijn lopen. De meesten doen net of je er niet bent of kijken net iets te laat weg.
Af en toe kom je een gelijkgezinde tegen en soms een gezellig keuvelend stel welke in de meeste gevallen me met een olijke armzwaai groeten.
Eenmaal in de Slufter voel ik me net als alle andere keren nietig en klein. Het is zo een intense ervaring om in dit immense landschap te zijn met die eindeloze zandvlaktes, doorklieft met tal van kreken en stroompjes waarin talrijke vogels naar voedsel zoeken. Maar bovenal is het de stilte, de stilte van het landschap met in de verte die eeuwige melodie van het ruisen der zee.

Terwijl ik wat dieper de Slufter inloop zie ik in de verte een paar mensen, heel klein tegen de duinrand.
Het lijkt wel of en van hen naar me zwaait maar dat zal verbeelding zijn.
M’n oog wordt getroffen door allerlei aangespoeld spul: houtjes, schelpen, veren, botjes, wier en ik maak wat foto’s. Net dat ik de terugweg wil aanvaarden zie ik in m’n ooghoek een grote gestalte naderen. Net zo bloot als ik.
‘Oh’, zegt hij eenmaal dichterbij gekomen. ‘Ik dacht dat je iemand anders was. Een bekende van hier. Die heeft ook zo’n hoed op. Ik vond het al raar dat hij aan het fotograferen was geslagen.’
Binnen de kortste keren ontstaat er een levendig gesprek.
Of ik een Texelaar ben, vraagt hij. Ik glunder. Dit is al de tweede keer dat ik als een Texelse word gezien. Zou het een teken zijn? Dat ik me hier ga vestigen?
Hij is het dus wel, een rasechte. Harmen Plat, woonachtig in Den Burg. Kunstschilder.
‘M’n vrouw Ina zit daar bij die duinpan’.
Minstens een half uur vertellen we elkaar, staande met dat prachtige licht in de Sluftervallei, als vanzelf stukjes van ons levensverhaal.
Hij 75, ik ietsepietsie jonger.
Een paar keer zegt hij U tegen me maar dat is natuurlijk flauwekul zeg ik. ‘Jij bent een stuk ouder!’
Hij glimlacht en knikt.
Het is een wonderlijk verstaan.
Ik zal hem zeker een keer op gaan zoeken in het najaar in Den Burg, waar hij en z’n vrouw woont in een Fins houten huis.
Op de terugweg langs het strand geniet ik na van onze ontmoeting.

Dit is wat ik ten diepste mijzelf iedere dag toewens. De ander zonder schaamte en oordeel mogen zien.
Wat een geschenk dat dit nu vandaag gebeurde in een onwaarschijnlijk leeg en tegelijkertijd oneindig levend landschap.
Nog een keer ga ik de zee in om me daarna languit liggend in de zon op te laten drogen.
Eenmaal op de fiets terug zing ik een lied.
Het lied van adem en als vanzelf volgt een lied van zout en zilt en zon en zand.
Het is goed.